Hayattan acı bir anı

Tarih 19 mayıs 2010 saat 11:30 Hayat defterinde sayfası hiçbir zaman kapanmasın diye Hasan Arslan için yazılan bir anı…



Gece geç yatmıştım sabah 11′e kadar uyumuşum.Derken kalktım acaba ne yapsam diye bakınırken telefonuma bir mesaj geldi.Gözlerimi daha yeni yeni açıyorken uykulu bir halde mesajı okumaya çalıştım.Bir arkadaşımdan gelmişti mesaj “Kenan sana kötü bir haberim var Hasan ‘ı kaybettik”yazıyordu mesajda.O an beynimden vurulmuşa döndüm hemen hastaneye gitmek için yola çıktım.Yola çıktım çıkmasına da her adımda göz yaşlarımla ile beraber yürüyordum.Her adımda o küçük Hasan’ı düşündüm.Peki kimdi bu evlat neden bu kadar üzüldün diyenler var sanırım.Ben Hasan’ı 2009 yılında topluma hizmet dersi kapsamında hastanede tanıdım.Hasan lösemi hastasıydı ben onun yanında ona resimler çizdirerek ona en sevdiği şeyleri yaptırmaya çalışıyordum.Hayata tutunmasını,hep ışıl ışıl gülen o gözlerinin ve ılık ılık gülen kahkalarının hiç susmamasını istiyordum.Onun yaşama tutunmasını istedim hep.Daha 11 yaşında idi daha göremediği şeyler vardı,daha denizi bile görmedi belki aşkı bile hissedemedi,sahalarda doya doya koşamadı belki de…
Hasan Arslan soy ismi gibi arslandı ama hayata yenik düştü.Tabi sorgulanamayacak kadar katı bir halden bahsediyorum katı ve bir o kadar da soğuk bir kelimeden ölümden bahsediyorum.Bizlere ne kadar uzak dursa da aslında hep yanımızda kol gezen ölümden.
Soluk soluğa hastaneye vardığımda yine aynı dersi alan arkadaşlarım orada beni bekliyordu.Hocamız gelmemişti.Soğuk bir selamlaşmanın ardından ben hep susa kaldım.Birkaç dakika sonra hocamız gelmişti ve acile doğru gittik Hasan’ın annesi ve yakınları orada hüzünle bekliyordu.Annesine doğru gittik arkadaşlar başın sağ olsun dediler ve ben dondum kaldım sadece.Nasıl diyebilirdim ki başın sağ olsun önce eşi terk etmişti ayrılmışlardı sonra Hasan’ı da gitti annenin.Bu durumda sadece baktım soğuk rüzgarın sesi ile göz yaşlarım birbine girdi biraz arkaya gittim kimseler görmesin istedim gönüldeki yangının sonucu olan o göz yaşlarımı.Ben dalmış uzaklara bakarken ardından ne diyeceğimi bilemeden Hasan’ı aldılar götürdüler memleketi Bozhüyük ‘e.
Soluk soluğa hastaneye vardığımda yine aynı dersi alan arkadaşlarım orada beni bekliyordu.Hocamız gelmemişti.Soğuk bir selamlaşmanın ardından ben hep susa kaldım.Birkaç dakika sonra hocamız gelmişti ve acile doğru gittik Hasan’ın annesi ve yakınları orada hüzünle bekliyordu.Annesine doğru gittik arkadaşlar başın sağ olsun dediler ve ben dondum kaldım sadece.Nasıl diyebilirdim ki başın sağ olsun önce eşi terk etmişti ayrılmışlardı sonra Hasan’ı da gitti annenin.Bu durumda sadece baktım soğuk rüzgarın sesi ile göz yaşlarım birbine girdi biraz arkaya gittim kimseler görmesin istedim gönüldeki yangının sonucu olan o göz yaşlarımı.Ben dalmış uzaklara bakarken ardından ne diyeceğimi bilemeden Hasan’ı aldılar götürdüler memleketi Bozhüyük ‘e.
Hasan sen yol arkadaşımdın benim.Seni çok seviyorum.

Sen gitmedin aslında burdasın işte bu mısralarda bu Hayat defterinde senin yerin hep burada olacak.Selametle Hasan…